Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

«Όχι όσον έρωτα ποθώ, μα όσον αντέχω….»


«Έρωτα.. βαριά όταν αγγίζεις την καρδιά λαβώνεις κάθε αρετή, μα όταν ανάλαφρα περνάς, πνοή ειρηνοφόρα. Κανείς Θεός, καμιά Θεά δεν φέρνει τέτοια δώρα. Κυρά του έρωτά μου μη με σημαδεύεις. Δώσε μου τη σύνεση  Θεά, την ήμερη απόλεμη στοργή. Δώσε μου δώρο λιγοστό. Ό,τι ήρεμο κι ό,τι γνωστό. Όχι όσον έρωτα ποθώ... Μα όσον αντέχω...»
Συνηθίζουμε να λέμε πως θέλουμε να ζήσουμε το απόλυτο, αυτό που θα μας γεμίσει με ακραία συναισθήματα και θα μας εκτινάξει στα ύψη.. Δεν σκεφτόμαστε όμως τότε πως το ακραίο ύψος έχει και το αντίθετό του, το βάθος και βρισκόμαστε ξαφνικά να παρακαλάμε να μην το είχαμε ζήσει ποτέ αυτό το δυνατό, για να μην μας πλήγωνε στο τέλος τόσο…
 Όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο, περιμένουμε μόνο τα θετικά συναισθήματα που θα γεννήσει η αλληλεπίδρασή μας μ’ αυτόν. Και αυτό είναι το υγιές άλλωστε. Το αρρωστημένο θα ήταν να φοβόμαστε και να διστάζαμε να αρχίσουμε οτιδήποτε με τη σκέψη ότι κάποια στιγμή αυτό το όμορφο θα λήξει άδοξα και θα μας πληγώσει. Ωστόσο το πιο πιθανό και φυσικό επακόλουθο είναι να τελειώσει κάποια στιγμή άδοξα ή όχι. 
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κάποιος δε θα είναι τόσο συνειδητοποιημένος αλλά και ψυχρός και «αναίσθητος» και και και … ώστε να μην πληγωθεί από το τέλος μιας σχέσης ειδικά αν η επιλογή της λήξης δεν ήταν δική του. Αναλόγως τον χαρακτήρα του θα πονέσει περισσότερο ή λιγότερο, όμως αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσει. Και αν και με κομμένα αρχικά φτερά, εν τέλει  θα βγει πλουσιότερος από αυτή τη διαδικασία και θα «ξαναπετάξει». Γιατί όσοι περνούν από τη ζωή κάποιου, πάντα κάτι αφήνουν. Και ο άνθρωπος είναι το σύνολο των εμπειριών του. Ή τουλάχιστον είναι και αυτό. Κάποιοι άλλωστε πιστεύουν ότι η ψυχή του ανθρώπου,  απαλλαγμένη σαν έννοια από κάθε μεταφυσικό μανδύα, είναι το σύνολο των εμπειριών του.
 Σε κάθε περίπτωση και όποια άποψη και να ενστερνίζεται ο καθένας η βαρύτητα που δίνεται στις εμπειρίες δεν αναιρείται. Άρα και ο πόνος τρόπον τινά, ως βασικό ίσως μέρος των εμπειριών, είναι τουλάχιστον θεμιτός. Έτσι μαθαίνουμε από τη ζωή. Μαθαίνουμε την ίδια τη ζωή. Διαμορφωνόμαστε από τις δυσκολίες. Πάντα πρέπει να μένουμε «ανοιχτοί», όσο και αν κάποιες φορές το «είναι» μας πασχίζει να κρατηθεί κλειστό. Πρέπει να δίνουμε χώρο σε όποιον το αξίζει και σε όποιον θα θέλαμε να μας κάνει να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε… Γιατί όποια και αν θα είναι η έκβαση, σίγουρα κάτι θετικό θα προκύψει.