For my lover

Παρελθόν ξανά

Είναι και άλλες στιγμές, που ενώ χρονικά αποτελούν παρελθόν, υπάρχουν ακόμα εκεί στο μυαλό σου, σαν ζωντανό παρόν και κάτι μέσα σου θα ήθελε πολύ, να τις ανακαλέσει πλήρως. Ή μήπως όχι; Είναι οι στιγμές που θέτουν υπό αμφισβήτηση τις επιλογές του παρόντος. Και αυτό πονάει περισσότερο από μια κακή ανάμνηση.

Παρελθόν

Είναι διάφορες περίοδοι στη ζωή σου, που θα ήθελες να μην έχουν υπάρξει ποτέ. Και ενώ ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να τις αλλάξεις πόσο μάλλον να τις διαγράψεις κάνοντας απλά ένα delete, πασχίζεις να τις απωθήσεις όσο πιο βαθιά γίνεται στο μυαλό σου καταφέρνοντας εν τέλει, να αποτελούν μια μακρινή και κάπως χαώδη ανάμνηση. "Τα κατάφερα!" σκέφτεσαι "είναι τόσο μακριά μου, που δε με επηρεάζουν". Ναι, αλλά για πόσο; Ερχόμαστε, λοιπόν, στο θέμα μας.
Κάτι θα γίνει, κάποιος θα έρθει  και θα σου υπενθυμίσει, ότι όσο καλά και αν το έθαψες μέσα σου, δε σημαίνει ότι δεν υπήρξε και ποτέ. Ένα πρόσωπο, που ξαναήρθε μετά από καιρό τυχαία στη ζωή σου, ένα απλό και αμελητεό κατά τα άλλα, συμβάν, μπορεί να είναι φορέας μιας ολόκληρης εποχής, μικρής ή μεγάλης, ωστόσο σημαντικής για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Και ξετυλίγονται οι από καιρό απωθημένες σκηνές και στιγμές στο μυαλό σου. Ξετυλίγονται, μπροστά στα μάτια σου σαν προβολές σε κάποιον προτζέκτορα. Σου γελούν χαιρέκακα, παίρνοντας εκδίκηση για τον καιρό που πέρασαν στο σκοτάδι της αφάνειας. "Αντιμετώπισέ μας αν τολμάς!" σου λένε τώρα. "Τολμάς;" Κάνε κι αλλιώς αν μπορείς. Αυτό που από μόνος σου δεν έκανες, σε αναγκάζει τώρα να το κάνεις ένα τυχαίο γεγονός . Και αναρωτιέσαι "Γιατί τώρα και αυτό; Δεν έφταναν όλα τα άλλα;;"

I want you...

 

I want him....

Face to face...

You never can win
it's the state I'm in
This danger thrills and my conflict kills
They say follow your heart
follow it through
But how can you
when you're split in two?

And you'll never know
You'll never know....

«Όχι όσον έρωτα ποθώ, μα όσον αντέχω….»

«Έρωτα.. βαριά όταν αγγίζεις την καρδιά λαβώνεις κάθε αρετή, μα όταν ανάλαφρα περνάς, πνοή ειρηνοφόρα. Κανείς Θεός, καμιά Θεά δεν φέρνει τέτοια δώρα. Κυρά του έρωτά μου μη με σημαδεύεις. Δώσε μου τη σύνεση  Θεά, την ήμερη απόλεμη στοργή. Δώσε μου δώρο λιγοστό. Ό,τι ήρεμο κι ό,τι γνωστό. Όχι όσον έρωτα ποθώ... Μα όσον αντέχω...»

Συνηθίζουμε να λέμε πως θέλουμε να ζήσουμε το απόλυτο, αυτό που θα μας γεμίσει με ακραία συναισθήματα και θα μας εκτινάξει στα ύψη.. Δεν σκεφτόμαστε όμως τότε πως το ακραίο ύψος έχει και το αντίθετό του, το βάθος και βρισκόμαστε ξαφνικά να παρακαλάμε να μην το είχαμε ζήσει ποτέ αυτό το δυνατό, για να μην μας πλήγωνε στο τέλος τόσο…

 Όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να γνωρίσουμε έναν άνθρωπο, περιμένουμε μόνο τα θετικά συναισθήματα που θα γεννήσει η αλληλεπίδρασή μας μ’ αυτόν. Και αυτό είναι το υγιές άλλωστε. Το αρρωστημένο θα ήταν να φοβόμαστε και να διστάζαμε να αρχίσουμε οτιδήποτε με τη σκέψη ότι κάποια στιγμή αυτό το όμορφο θα λήξει άδοξα και θα μας πληγώσει. Ωστόσο το πιο πιθανό και φυσικό επακόλουθο είναι να τελειώσει κάποια στιγμή άδοξα ή όχι. 

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κάποιος δε θα είναι τόσο συνειδητοποιημένος αλλά και ψυχρός και «αναίσθητος» και και και … ώστε να μην πληγωθεί από το τέλος μιας σχέσης ειδικά αν η επιλογή της λήξης δεν ήταν δική του. Αναλόγως τον χαρακτήρα του θα πονέσει περισσότερο ή λιγότερο, όμως αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσει. Και αν και με κομμένα αρχικά φτερά, εν τέλει  θα βγει πλουσιότερος από αυτή τη διαδικασία και θα «ξαναπετάξει». Γιατί όσοι περνούν από τη ζωή κάποιου, πάντα κάτι αφήνουν. Και ο άνθρωπος είναι το σύνολο των εμπειριών του. Ή τουλάχιστον είναι και αυτό. Κάποιοι άλλωστε πιστεύουν ότι η ψυχή του ανθρώπου,  απαλλαγμένη σαν έννοια από κάθε μεταφυσικό μανδύα, είναι το σύνολο των εμπειριών του.

 Σε κάθε περίπτωση και όποια άποψη και να ενστερνίζεται ο καθένας η βαρύτητα που δίνεται στις εμπειρίες δεν αναιρείται. Άρα και ο πόνος τρόπον τινά, ως βασικό ίσως μέρος των εμπειριών, είναι τουλάχιστον θεμιτός. Έτσι μαθαίνουμε από τη ζωή. Μαθαίνουμε την ίδια τη ζωή. Διαμορφωνόμαστε από τις δυσκολίες. Πάντα πρέπει να μένουμε «ανοιχτοί», όσο και αν κάποιες φορές το «είναι» μας πασχίζει να κρατηθεί κλειστό. Πρέπει να δίνουμε χώρο σε όποιον το αξίζει και σε όποιον θα θέλαμε να μας κάνει να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε… Γιατί όποια και αν θα είναι η έκβαση, σίγουρα κάτι θετικό θα προκύψει.