Πόσο άραγε απέχει η ευγένεια από την υποκρισία; Συχνά παρατηρώ πως τα όρια είναι ρευστά και πως η μία έννοια "καπηλεύεται" αρχές της άλλης, έτσι ώστε ο ρόλος της αναγνώρισης να γίνεται ακόμα πιο δύσκολος. Από την άλλη ίσως τα πράγματα να είναι πιο ξεκάθαρα απ' όσο φαίνονται.Υπάρχουν φορές που χρειάζεται να προσποιηθούμε προκειμένου να είμαστε ευγενείς και αντίστοιχα νιώθουμε την ανάγκη να υποκριθούμε ισχυριζόμενοι αργότερα πως η υποκρισία μας αυτή έγινε για λόγους ευγένειας. Λέμε πως έπρεπε να δείχνουμε ευγενείς, αν και δεν μας "έβγαινε".
Το πώς θα χειριστεί ο καθένας τις δύο αυτές έννοιες έγκειται στη δική του κουλτούρα και συνήθεια. Στο ποσό της ειλικρίνειας, με την οποία έχει μάθει να χειρίζεται καταστάσεις στη ζωή του, την ίδια τη ζωή και τις αξιώσεις που έχει από αυτή. Σ' άλλους φαντάζει απίθανο να υποκριθούν, ενώ για άλλους η υποκρισία αποτελεί δεύτερη φύση. Κατά τον ίδιο τρόπο σε κάποιους η ευγένεια βγαίνει αβίαστα, ενώ για άλλους είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο και καταλήγει να παίρνει διαστάσεις προσποίησης.
Προσωπικά θεωρώ την ευγένεια, όταν είναι ειλικρινής, ύψιστο αγαθό, και κάθε φορά που την "συναντώ" σε κάποιον, εκπλήσσομαι ευχάριστα. Αντίθετα κάποιον που έχει την ανάγκη να υποκριθεί, εν τέλει, και αφού περάσει η δυσαρέσκεια που θα μου προκαλέσει, τον λυπάμαι, γιατί είναι δέσμιος μιας μιζέριας ανείπωτης και δουλοπρεπούς. Γιατί όχι μόνο δεν μπορεί να διαχωρίσει τη θέση του από κάτι που δεν του αρέσει, αλλά μένει εκεί, για να αποδείξει τι; Κάτι που θα καλύψει κάποια κενά του. Όχι μόνο δεν έχει το θάρρος της γνώμης του, αλλά όπως προείπα δεν έχει μάθει την αρετή της ειλικρίνειας και δεν την θεωρεί πρωτεύουσα, αλλά έχει την ανάγκη να βάλει ένα προσωπείο απλά για να είναι αρεστός.
Ας είμαστε ειλικρινείς πρώτα με τους εαυτούς μας και κατ' επέκταση με τους γύρω μας και ας κάνουμε χώρο στην ευγένεια, παραμερίζοντας την υποκρισία στις ζωές μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η δεύτερη δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα θετικό.
Άπαικτο άρθρο... keep up!!
ΑπάντησηΔιαγραφή